ALESSANDRO CARBONI

Το έργο The Angular Distance of a Celestial Body [Η Γωνιακή Απόσταση ενός Ουράνιου Σώματος] είναι ένας εγκάρσιος αναστοχασμός της χαρτογραφικής διαδικασίας. Αν η διαδικασία αυτή είναι «η απομειωμένη αναπαράσταση της επιφάνειας της Γης, καθώς και των γεγονότων που παρατηρούνται και συμβαίνουν σε αυτήν», το έργο του Carboni αντικαθιστά το σύμβολο που σημειώνει στους χάρτες με το ανθρώπινο σώμα.

Στο δάπεδο, μια γεωμετρική, αρθρωτή οριζόντια δομή αντισταθμίζει την κάθετη δυναμική δύο συμμετρικών, κατοπτρικών –αλλά ποτέ πανομοιότυπων– σωμάτων χωρίς ταυτότητα ή φύλο.

Τα «αποσπασματικά» κοστούμια που τα τυλίγουν μας μιλούν για το χάος που κυβερνά τον κόσμο και την έλλειψη συνέχειας ανάμεσα στα αντικείμενα. Συνιστούν μεταμφιέσεις ενός μεταφορικού καρναβαλιού, το οποίο στοχεύει στην αποδόμηση της καθεστηκυίας τάξης, τη διερεύνηση αδόμητων μορφών διαλόγου και την εμφάνισή τους μέσα από την τελετουργική πράξη της αναπαράστασης. Ο ήχος ακολουθεί και οδηγεί τα δρώμενα, σχεδιάζει έναn διαφοροποιημένο ορίζοντα, συσχετίζοντας έτσι την αριθμητική (χαρτογραφική) διάσταση του κόσμου με ένα αρχετυπικό, οργανικό και αναλογικό τοπίο που περιγράφει και μετρά τον κόσμο χωρίς να χρησιμοποιεί αριθμούς.

Η Γωνιακή Απόσταση ενός Ουράνιου Σώματος είναι ο ορισμός του αζιμούθιου, της συντεταγμένης εκείνης που επιτρέπει να μετρηθούν τα πάντα στη γήινη σφαίρα. Αρχίζοντας από τη σύμβαση των αριθμών και προχωρώντας στον σχεδιασμό της γραμμής που επιτρέπει την αναπαράστασή τους, ο Καρμπόνι ομολογεί ότι έφτασε στη φωνή ενός μέλους των Ιθαγενών Pirahã στο τροπικό δάσος του Αμαζόνιου που μιλά σε μια γλώσσα απειλούμενη με εξαφάνιση. Η περφόρμανς προβάλλει σαν τη δήλωση μιας αβεβαιότητας που γίνεται πιθανότητα: συμπυκνώνει επί σκηνής μια μακρά καλλιτεχνική έρευνα και μεταδίδεται σαν μια ευφάνταστη αφήγηση, που επιχειρεί κριτικά την επανασύνδεση με την πολυπλοκότητα του κόσμου, δηλώνοντας έτσι εμφατικά το αδύνατο της απομείωσης και του ελέγχου του.