Οι σημαίες που κυματίζουν σηματοδοτούν αναταραχή, αν-ησυχία. Υποδηλώνουν ένα όριο προς υπέρβαση, μια θέση που πρέπει να διεκδικηθεί. Λειτουργούν ως εναέριοι δείκτες ταυτότητας, χωρίζουν στη ζωή. Τα σάβανα ή σινδόνες σηματοδοτούν το καταλάγιασμα, την ανάπαυση. Συμβολίζουν το τέλος της αναταραχής και της διεκδίκησης, καλύπτουν αυτό που έχει εξαντληθεί ή θυσιαστεί, ενώνουν στον θάνατο.
Το AeReA είναι το πρώτο μέρος ενός δίπτυχου που εστιάζει σε ένα αντικείμενο που λειτουργούσε πάντα, πρωτίστως, για να εκφράσει τις ιδέες του ανήκειν και του διαχωρισμού, σηματοδοτώντας τη διάκριση ανάμεσα στα υποθετικά εμείς και αυτοί: τη σημαία. Σε συνεχή εγγύτητα, ως μια οιονεί ενιαία ανατομία, άνθρωποι και σημαίες αναδύονται μέσα από ένα παχύ σκοτάδι, ως ο μοναδικός προωθητικός μηχανισμός της εικόνας. Ασημογκρί, οι σημαίες είναι απογυμνωμένες από σημεία και σύμβολα, απομειωμένες στην πλαστική τους υπόσταση. Ένα σημείο μηδέν, χωρίς συμπαραδηλώσεις, στο οποίο μπορεί να αναδυθεί, να ξεκινήσει ή να χαθεί οτιδήποτε. Σαν να ανήκουν σε ένα κοντινό ή μακρινό παρελθόν, φασματικές μορφές σχηματίζονται μέσα από μια σειρά αποκαλύψεων, ανακαλώντας τη στενή και αρχαία ένωση ανάμεσα σε δύο υφασμάτινα αντικείμενα: τη σημαία και το σάβανο.
Ο τίτλος του έργου συνδυάζει δύο ιταλικές λέξεις που μπορούν να επιπροβληθούν γραφιστικά και να συγχωνευτούν σε έναν ενιαίο όρο: Ara [βωμός] και Aerea [αέρινη, αιθέρια]. Η λέξη Ara παραπέμπει στον τόπο που στην αρχαιότητα ήταν αφιερωμένος στις θυσίες· εδώ, γίνεται αντιληπτός ως μηχανισμός παραγωγής θανάτου, που αποδόθηκε ως δώρο σε εκείνους που ενδύθηκαν την ύψιστη δύναμη. Η λέξη Aerea αναφέρεται στην υλική ιδιότητα της σημαίας, η οποία επιτυγχάνει τη μεγαλύτερη εκφραστική της δύναμη όταν επαίρεται και κυματίζει στον αέρα.
Το έργο έκανε πρεμιέρα στο Triennale di Milano (ITA) το 2019.
Πρόγραμμα 
