Η αίσθηση ότι κινούμαστε αναπόδραστα προς το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε, χωρίς ταυτόχρονα να μπορούμε να φανταστούμε καν τι είναι αυτό που τον αντικαθιστά, είναι αίσθημα τρομακτικό και απελευθερωτικό ταυτόχρονα καθώς επαναπροσδιορίζει την ίδια την έννοια της ελπίδας. Ο χορός γίνεται μέρος αυτής της ροής και ταυτόχρονα τη διαμορφώνει.
Λέει η χορογράφος Διαμάντω Χατζηζαχαρία:
Είναι το τέλος του κόσμου και εγώ χορεύω σ’ ένα υπόγειο / περπατώ στους δρόμους το χάραμα / όλοι είναι φίλοι το πρωί της Κυριακής / είναι το τέλος του κόσμου και ανυπομονώ / δεν περιμένω τίποτα / λιγότερο απ’ τα πάντα / είναι το τέλος του κόσμου και δεν κατάφερα να τελειώσω ούτε ένα βιβλίο / ακόμα κοιτάω την οθόνη / είναι το τέλος του κόσμου και δεν έχω φτάσει πουθενά / οικεία / ή έστω γνώριμα / είναι το τέλος του κόσμου και ακόμα δεν ξέρω να χορεύω / είμαι επιτέλους ελεύθερη / είναι το τέλος του κόσμου / και η αρχή της ζωής μας.
Είναι το τέλος του κόσμου
αλλά όχι για μας.
Το έργο δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της Πλατφόρμας Χορογραφίας Κύπρου 2023c(πρεμιέρα: Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός, 2023). Έχει παρουσιαστεί επίσης στο Showcase Χορογραφίας Κύπρου 2024, στο Open House Festival 2024 στην Λεμεσό και στο Lugar Futuro International Festival 2024 στην Πορτογαλία.
Πρόγραμμα 
